Als ik denk aan jou, hoe je was en wat je allemaal deed,

dan verschijnt er een glimlach op mijn gezicht.

Maar weet je, soms is er ook dat gevoel van pijn.

De pijn, het gemis, soms onbegrepen door die ander,

die nog niet weet wat het is.

 Ja, het is al weer even geleden dat wij elkaar hebben aangeraakt.

Mijn hand in de jouwe, zo teder en zo zacht. En mijn hoofd op je schouder als ik het even nodig had.

 Al onze momenten samen, nu gevangen in mijn herinnering.

Maar soms, al is het maar voor even, voel ik jou weer om en door mij heen.

Subtiel, haast ongrijpbaar raak jij mij dan, heel even aan.

Alsof je zeggen wil mijn lieve schat “wij, wij blijven bestaan”.   

Gesmeed door vreugde en verdriet is er onze liefdesband, voorbij tijd en ruimte, altijd gaan wij hand in hand.

 Vandaag ontsteek ik een licht ter herinnering aan jou,

jij, degene van wie ik hou.