Gistermiddag was het tijd om de bomen en struiken in de achtertuin te snoeien. Dat was echt wel nodig, want wat groeien die snel. Ze verdringen zich om het licht zo optimaal mogelijk te ontvangen. Ja, een stap zetten doen ze niet maar zich “uitrekken” des te meer. En alles lijkt volgens een specifiek plan te verlopen. Alleen maar om te kunnen baden in dat magische licht.

Terwijl ik het proces van het snoeien volg, komt er een gedachte op. Doen wij dat als mens ook nog steeds? Ons “uitstrekken” naar het licht. Daarmee bedoel ik natuurlijk niet ons wentelen in het zand aan de kust tijdens een zomerse dag.

Nee, het echt reiken naar het licht. Dat speciale licht wat er altijd is. Ook tijdens de donkere dagen voor kerstmis. Misschien wel speciaal voor ons aanwezig in deze periode.

Zelf mochten wij gisteravond tijdens een intieme sfeer onder de Toren weer deelnemen aan dat proces. Dat proces van het uitreiken naar het licht en het samenkomen met de dierbaren die hun fysiek lichaam al hebben achtergelaten. Zo stond De Hemel weer even op een kier en mochten wij allen dat licht weer eens ervaren.

Dankbaar🙏